Edmonton

Eindelijk daar is het dan…weer een verhaaltje van Rob uit Canada.

Lilian en Nathalie hadden ons gevraagd of we met hun een weekendje mee wilden gaan naar Edmonton. En aangezien wij niet de beroerdste zijn en ook wat van Canada willen zijn, waren wij hier wel voor in.

Vooraf hadden Lilian en Nathalie al alles geregeld…ze hadden de auto gehuurd, het hostel geboekt waar we zouden slapen en een dagplanning gemaakt van wat we allemaal zouden gaan doen.
Eindelijk was het dan zover…zaterdagmorgen om half 9 de bus, zodat we om 9 uur op de universiteit waren en we daar om kwart over 9 konden vertrekken (de auto konden we pas om 9 uur ophalen). Om kwart over 9 zaten we met al onze spullen in de auto…op voor onze 3 uur durende trip naar de capital of Alberta.
Nog maar net op de snelweg (= 15 min onderweg) begon het al…een politie agent seinde dat we moesten uitvoegen en stoppen. Oei wat krijgen we nu…en jawel hoor een boete. Ergens had schijnbaar een bodje gestaan met 80 maar dat hadden wij gemist, ze waren schijnbaar ook aan het werken, maar wij hadden niets gezien. En omdat we met de rest van het verkeer mee reden, die allemaal 110 reden waren we verbaast dat we een boete kregen. Mja we konden er niets anders van maken, we hadden 29 km te hard gereden, dit komt overeen met een boete van 170 dollar…niet zo leuk dus. Maar Lilian nam alle schuld op dr en vond dat we ons weekendje niet konden laten verpesten door een bekeuring…nouja wat jij wilt dan!

De verdere rit was niet zo heel spannend. Wat zitten kletsen over het grote winkelcentrum waar we heen zouden gaan…een plaspauze van 5 min en een hele vervelende harde wind, waardoor het lastig was de auto te besturen. Maar uiteindelijk was daar dan toch Edmonton. De dames hadden alles goed voorbereid, ze hadden allerlei routebeschrijvingen uitgeprint, zodat we nergens hoefde te zoeken. En tot onze verbazing (ook van de dames) reden we in 1x goed naar het hostel. Daar zouden we eigenlijk pas om half 3 kunnen inchecken en aangezien het pas 1 uur was…gingen we het toch maar vast even proberen (misschien konden we onze spullen vast droppen).
Vol goede moed gingen we naar binnen en gaven we aan dat we via internet geboekt hadden…alleen kwam Nathalie er achter dat ze de bevestiging vergeten was. Geen probleem, alle reserveringen worden direct verwerkt. Maar wat blijkt nu…volgens het vrouwtje achter de balie stond er geen reservering onder de naam van Nathalie. Ja wat zullen we nu krijgen, we hebben toch echt gereserveerd, alleen hebben we de bevestiging alleen op de mail. Maar door de moderne techniek is dit geen probleem mee, dus na even zoeken hadden we een bevestiging maar was het niet tot daar doorgekomen. Ondanks dat hadden ze wel plaats en konden we op een gedeelde kamer slapen, maar pas vanaf half 3. Wat gaan we dan doen…het waait super hard buiten en is daardoor ook ijskoud…dan maar naar het winkelcentrum…nouja vooruit dan maar.

Na een stukje rijden, nu ging het niet in 1x goed, kwamen we aan bij het winkelcentrum en pakte we onze zwemspullen. In het winkelcentrum zit een zwemparadijs en pretpark en daarnaast heeeeeeel veel winkels!!! Nathalie moest nog iets kopen, dus dan eerst maar even shoppen. Martijn en ik hebben in die tijd mensen gekeken, wat leuker was als door de winkels struinen. Daarna nog even een “cinnamon-roll” gegeten…veel suiker maar wel erg lekker!!
Ook hadden de dames uitgezocht dat als we na 4 uur binnen gingen we korting kregen op de prijs en aangezien het bad tot 7 uur open was zorgde we dat we om 16.01 uur binnen gingen.

In het zwembad waren allerlei glijbanen die we natuurlijk allemaal af moesten gaan. Nathalie, onze triatlonster, rende de trappen zo snel op dat we haar bijna niet bij konden houden. Mja door de drukte moesten we overal even wachten, dus haalde we haar weer bij. Na alle glijbanen gehad te hebben zijn we lekker in de hot-tub gaan zitten…erg relax na al die inspanning. Maar we hadden nog even te gaan, dus samen met Nathalie nog maar een aantal keer naar beneden. Lilian ging ondertussen de camera halen, zodat we een aantal foto’s hadden van het glijden. Aangezien het bijna sluitingstijd was maar even boodschappen doen en terug naar het hostel om te koken. Aangezien ze geld wilde besparen, Nathalie is nu een week in Florida, Lilian gaat naar Hawai werd het avondmaal pasta met saus en als nagerecht koekjes. Ook niet echt spannend, maar het was snel klaar en het vulde…vooral de koekjes eigenlijk.

Tijdens het koken in het hostel kwam er ook een oudere man en twee jongere kerels (van onze leeftijd) binnen en die gingen ook samen koken. De oudere man heette Roger en was die jongens tegen gekomen tijdens zijn reis en was nu voor bijna 2 weken in het hostel. En hij kwam uit Duitsland, dus Lilian en Nathalie moesten even Duits met hem praten.
Toen we uiteindelijk alle koekjes opgegeten hadden moest nog de afwas gedaan worden. Uiteindelijk om half 11 zijn we daar toch maar aan begonnen, omdat we toch nog even een biertje wilde gaan drinken.

We werden door de jongens getipt dat we naar “the black dog” moesten gaan…en dat was ook maar een stukje lopen. Dit was een irish pub, waar ze ook hun eigen bier brouwde wat erg lekker was. Nouja daar moeten we zijn dan. In de kroeg aangekomen, bestelde Martijn 4 biertjes en inderdaad het smaakte erg goed! Maar aangezien we al de hele dag samen waren, hadden we elkaar niet heel veel meer te vertellen…Nathalie stond bijna te slapen en Lilian had volgens mij ook niet meer zoveel zin of was ook moe. Dus toen maar terug naar het hostel omdat we daar ook konden poolen. Martijn daagde me uit om een potje te poolen en Lilian zou nog even komen kijken.
Poolen tegen Martijn ging niet, want Roger was tegen een van zn maten (een australische jongen, waarvan ik de naam vergeten ben) waarmee die aan het reizen was aan het poolen. Op het bankje zat “Trevor” een canadees, die biertjes zat te drinken en inmiddels aardig dronken was. Daar hebben we dus nog een aantal potjes gespeeld tegen Roger en zn maat, maar helaas alles verloren. Roger had teveel levenservaring en daar konden wij niet tegen op.
Maar Trevor kwam ineens met een wonder idee…hij daagde de australishe jongen uit voor een potje hand pool. Met je vingers tegen de bal stoten (zie een van de foto’s)…maar ondanks dat hij zo zn best deed kon hij niet winnen. Daarna toch maar slapen, aangezien we de volgende dag weer om half 9 zouden ontbijten.

Na het ontbijt zouden we naar Elk island gaan…een national park net buiten edmonton. Daar zouden we gaan hiken in de hoop dat we bizons, elanden of andere beesten tegen te komen. We hadden een route uitgekozen van zo’n 10 km. Het zonnetje scheen inmiddels en de wind was veel minder heftig als de dag ervoor…eigenlijk wel erg lekker weer om een stuk te gaan wandelen.
In tegenstelling tot in Calgary/Rockies was in Edmonton alles plat en meer prairie-achtig, maar dit is niet minder mooi te noemen. Na een stuk gewandeld te hebben zagen we ineens in de verte een groepje bizons te staan…voorzichtig van het pad af in de hoop dat we iets dichterbij konden komen om wat fotos te maken. Maar helaas de bizons vonden ons niet leuk genoeg en rende weg, maar bedachten zich blijkbaar en kwam ineens weer terug. Na wat fotos gemaakt te hebben wandelden we verder en vroegen we ons af waarom het zo lang duurde voordat we bij het volgende meer waren…en ineens kwam daar het bord met daarop de informatie dat de route die we volgende geen 10 maar 12,6 km was, vandaar dat het zolang duurde.
Na 2,5 uur waren we weer terug bij de auto…even wat eten en door naar een ander stuk. In heb boekje wat we hadden gekregen stond dat er een route van ongeveer 300m was over het ontstaan van het park, wel leuk om even te lopen. Daar aangekomen hebben we wat rondgekeken en weer wat fotos gemaakt van het meer wat zover reikte als we konden kijken, maar het aller interessantste was toch wel het speeltuintje voor de kleine kindjes…tsja we konden het niet laten.

Na al onze energie verspilt te hebben in de speeltuin, gingen we nog de bizon route rijden…maar helaas hadden we hier geen bizons meer gezien. Maar niet getreurd, we reden de bizon loop uit en wat stond daar langs de weg…jawel hoor, binnen een paar meten afstand, stond een bizon te grazen. Hoe geweldig dat was kan ik hier niet beschrijven…maar wat een beest! En om het feest helemaal compleet te maken, stond er een stukje verder nog eentje…echt super vet. Daarna zijn we teruggereden naar Calgary, onderweg nog even gegeten bij de Mac Donalds en daarna lekker naar huis, want de maandag stond toch weer college gepland.

De afgelopen week op de universiteit hebben we onze literatuurstudie verder afgerond en hieruit onze hypothese kunnen stellen. Ook hebben we al een deel van de methode op papier gezet en dit voorgesteld aan de professor. Nu kunnen we dan alvast de apparatuur gaan reserveren en hopelijk kunnen we dan volgende week alvast wat proef metingen gaan doen om te kijken of alles werkt zoals we het ons bedacht hebben.

Foto’s volgen……